Prawda jest tworem Boskim, więc jest doskonała: niezmienna w czasie a każdy jej fragment pasuje do pozostałych jak w dobrym puclu.
Kłamstwo jest szatańską imitacją prawdy. Kłamstwo potrafi czasem znakomicie prawdę udawać ale z czasem eroduje i wymaga poprawek a jego fragmenty sobie wzajemnie przeczą. W zasadzie kłamstwo jest tym bardziej udane im więcej ma prawdy w sobie.
Holmes walczy z kłamstwem za pomocą prawdy. Odwołuje się do niezmiennych boskich praw: fizyki, przyczynowości i następstwa czasowego. Buty zostawiają ślady, godzina 13 jest później niż dwunasta a człowiek nie może być w dwu miejscach naraz.
Poirot jest mądrzejszy - do odkrycia prawdy służy słuchanie kłamstw. Bo są niedoskonałe i jedno nie pasuje do drugiego.
Niestety, ale dedukcja u Holmsa ssie. Mówi na przykład, że coś bo coś, że cośtam bo cośtam, że owo bo owo i jeszcze coś. A każdy z tych związków jest wątpliwy. Np. X coś tam, bo X jest alkoholikiem, bo ma porysowany cyferblat, bo nie może kluczykiem trafić w dziurkę. Jako żywo powód porysowania blatu mógł być inny (parkinson, słaby wzrok) i wtedy cała misterna konstrukcja się wali. U Poirota tego nie ma. No, ale Holmes jest bardziej widowiskowy. Walki wręcz, strzelaniny.
Dedukcja u Holmesa, mnie 10-latce b. imponowała i w jakiś sposób uczyła obserwowania ludzi, jakichś tam podstaw logiki. I pamiętajmy, że Holmes działał w XIX wieku, inaczej wtedy wyglądali ludzie, inne były realia.
Holmes raczej przez lupę obserwował detale, a pozostawione ślady prowadziły go do daleko idących wniosków - te jego urocze opowieści na wstępie z kim ma do czynienia, od razu, zaraz po pierwszym podaniu ręki przybyszowi.
Natomiast Poirot i Panna Marple obserwowali i słuchali ludzi. Lupa nie była im potrzebna. Wyłapywali kłamstwa, jak słusznie zauważył Los, ale również wszelkie sprzeczności w psychologicznych obrazach bohaterów. Mistrzostwo Agathy Christie, poza oczywistym talentem literackim, to po mojemu właśnie jej niezwykle umiejętne budowanie postaci, nawet drugoplanowych. No i wprowadzających w błąd czytelnika, jak na dobry kryminał przystało. Ile razy sięgam np. po "Śmierć na Nilu", to dokładnie po to, by podziwiać kunszt Agathy właśnie na tym polu.
Komentarz
Kłamstwo jest szatańską imitacją prawdy. Kłamstwo potrafi czasem znakomicie prawdę udawać ale z czasem eroduje i wymaga poprawek a jego fragmenty sobie wzajemnie przeczą. W zasadzie kłamstwo jest tym bardziej udane im więcej ma prawdy w sobie.
Holmes walczy z kłamstwem za pomocą prawdy. Odwołuje się do niezmiennych boskich praw: fizyki, przyczynowości i następstwa czasowego. Buty zostawiają ślady, godzina 13 jest później niż dwunasta a człowiek nie może być w dwu miejscach naraz.
Poirot jest mądrzejszy - do odkrycia prawdy służy słuchanie kłamstw. Bo są niedoskonałe i jedno nie pasuje do drugiego.
U Poirota tego nie ma.
No, ale Holmes jest bardziej widowiskowy. Walki wręcz, strzelaniny.
Natomiast Poirot i Panna Marple obserwowali i słuchali ludzi. Lupa nie była im potrzebna. Wyłapywali kłamstwa, jak słusznie zauważył Los, ale również wszelkie sprzeczności w psychologicznych obrazach bohaterów.
Mistrzostwo Agathy Christie, poza oczywistym talentem literackim, to po mojemu właśnie jej niezwykle umiejętne budowanie postaci, nawet drugoplanowych. No i wprowadzających w błąd czytelnika, jak na dobry kryminał przystało.
Ile razy sięgam np. po "Śmierć na Nilu", to dokładnie po to, by podziwiać kunszt Agathy właśnie na tym polu.