Bóg jest Królem całej ziemi (Ps 47, 8)
Kościół czci królewski stan Jezusa od samego początku swego istnienia, jednak zamysł wprowadzenia specjalnego święta pojawił się dopiero u progu dwudziestego stulecia. Wcale nieprzypadkowo – kryzys monarchii Zachodu wchodził w swe najdramatyczniejsze stadium. Walił się w gruzy naturalny, odwieczny porządek świata. Pierwsza wojna światowa obaliła trzy z czterech najpotężniejszych europejskich tronów. Wprawdzie pozostały po niej monarchie – niektóre z nich istnieją do dziś – ale panujący w nich są królami już tylko z nazwy. Obrońcy Wiary i Ładu zeszli z dziejowej sceny. Czyż zresztą mogło stać się inaczej, skoro monarchowie sami oddalili się od modelu dobrego władcy wzorowanego na Tym, od Którego wszelka władza pochodzi? Nie – i dlatego czas tamtych królów musiał przeminąć.
Ale nie przeminęła i nigdy nie przeminie idea królewska, gdyż wspiera się ona na fundamentach Królestwa Bożego. Odejście poszczególnych władców (ba, nawet wszystkich władców!) od wzoru Króla Wszechczasów ani o jotę nie zmienia faktu, iż to On i tylko On pozostaje jedynym źródłem władzy.
Nie ma bowiem władzy, która by nie pochodziła od Boga, a te, które są, zostały ustanowione przez Boga
– przypomina święty Paweł (Rz 13, 1).
Pax Christi in Regno Christi
Christus vincit
,
Christus regnat
,
Christus imperat
! Bez względu na to, czy się to podoba możnym tego świata, czy też nie, Jezus po wszystkie czasy króluje Niebu i Ziemi.
Trzeba bowiem, ażeby królował, aż położy wszystkich nieprzyjaciół pod swoje stopy
– przekonuje Apostoł Narodów (1 Kor 15, 25).
Kulminacja owego przekonania przypadła na koniec XIX stulecia. Już w roku 1881, podczas pierwszego kongresu eucharystycznego w Lille, znany działacz katolicki, senator z departamentu Górnej Garonny, Gabriel de Belcastel, publicznie stwierdził:
Jesteśmy poddanymi Chrystusa, a dopiero później władzy cywilnej
. Odtąd tendencja głoszenia
społecznego królestwa Jezusa Chrystusa
przybierała już tylko na sile, by w roku 1922, przy okazji międzynarodowego kongresu eucharystycznego w Rzymie, zaowocować petycją podpisaną przez sześćdziesięciu dziewięciu kardynałów, którzy domagali się od nowo wybranego papieża – Piusa XI – ustanowienia liturgicznego święta ku czci Chrystusa Króla. Rok następny przyniósł poparcie dla sprawy ze strony trzystu czterdziestu kardynałów, arcybiskupów, biskupów i przełożonych zakonnych. Wkrótce za wprowadzeniem święta opowiedziało się również dwanaście uniwersytetów katolickich, a do Watykanu nieustannie napływały rozliczne prośby w tej sprawie podpisane przez setki tysięcy wiernych. Wszyscy oczekujący nowego święta zgodnie podkreślali aktualność Chrystusowego królowania na tym świecie, pragnąc zarazem odrodzenia cywilizacji chrześcijańskiej oraz – w celu skutecznego przeciwdziałania szerzącemu się ateizmowi – jak najgłębszego przeniknięcia katolicyzmu do życia społecznego państw i narodów.
Doskonale pojmując wagę problemu Ojciec Święty Pius XI encykliką
Quas primas
z 11 grudnia 1925 roku ustanowił uroczystość Chrystusa Króla. Zamysłem papieża było wskazanie wiernym, iż jedyną władzą prawowitą, wymagającą szacunku i posłuszeństwa jest ta, której fundamentem pozostaje Chrystus i Jego nauka. W pełni świadom zagrożeń płynących z rozpanoszonego we wszystkich częściach globu agresywnego ateizmu, jak również potrzeby zdecydowanego przeciwstawienia się tej
zarazie naszego wieku
, Pius XI wołał:
Im niegodniej pokrywa się milczeniem Imię naszego Zbawcy wśród politycznych obrad międzynarodowych i w rządach, tym głośniej trzeba je obwoływać, tym energiczniej domagać się praw przynależnych królewskiej godności i władzy Chrystusa
.
Więcej:
http://www.pch24.pl/niech-zyje-chrystus-krol-,19320,i.html#ixzz2lYRvCYmi
*
"Podstawą tronu Bożego są sprawiedliwość i prawo; przed Nim kroczą łaska i wierność."
Księga Psalmów 89:15 / Biblia Tysiąclecia
Ale nie przeminęła i nigdy nie przeminie idea królewska, gdyż wspiera się ona na fundamentach Królestwa Bożego. Odejście poszczególnych władców (ba, nawet wszystkich władców!) od wzoru Króla Wszechczasów ani o jotę nie zmienia faktu, iż to On i tylko On pozostaje jedynym źródłem władzy.Nie ma bowiem władzy, która by nie pochodziła od Boga, a te, które są, zostały ustanowione przez Boga
– przypomina święty Paweł (Rz 13, 1).
Pax Christi in Regno Christi
Christus vincit
,
Christus regnat
,
Christus imperat
! Bez względu na to, czy się to podoba możnym tego świata, czy też nie, Jezus po wszystkie czasy króluje Niebu i Ziemi.
Trzeba bowiem, ażeby królował, aż położy wszystkich nieprzyjaciół pod swoje stopy
– przekonuje Apostoł Narodów (1 Kor 15, 25).
Kulminacja owego przekonania przypadła na koniec XIX stulecia. Już w roku 1881, podczas pierwszego kongresu eucharystycznego w Lille, znany działacz katolicki, senator z departamentu Górnej Garonny, Gabriel de Belcastel, publicznie stwierdził:
Jesteśmy poddanymi Chrystusa, a dopiero później władzy cywilnej
. Odtąd tendencja głoszenia
społecznego królestwa Jezusa Chrystusa
przybierała już tylko na sile, by w roku 1922, przy okazji międzynarodowego kongresu eucharystycznego w Rzymie, zaowocować petycją podpisaną przez sześćdziesięciu dziewięciu kardynałów, którzy domagali się od nowo wybranego papieża – Piusa XI – ustanowienia liturgicznego święta ku czci Chrystusa Króla. Rok następny przyniósł poparcie dla sprawy ze strony trzystu czterdziestu kardynałów, arcybiskupów, biskupów i przełożonych zakonnych. Wkrótce za wprowadzeniem święta opowiedziało się również dwanaście uniwersytetów katolickich, a do Watykanu nieustannie napływały rozliczne prośby w tej sprawie podpisane przez setki tysięcy wiernych. Wszyscy oczekujący nowego święta zgodnie podkreślali aktualność Chrystusowego królowania na tym świecie, pragnąc zarazem odrodzenia cywilizacji chrześcijańskiej oraz – w celu skutecznego przeciwdziałania szerzącemu się ateizmowi – jak najgłębszego przeniknięcia katolicyzmu do życia społecznego państw i narodów.
Doskonale pojmując wagę problemu Ojciec Święty Pius XI encyklikąQuas primas
z 11 grudnia 1925 roku ustanowił uroczystość Chrystusa Króla. Zamysłem papieża było wskazanie wiernym, iż jedyną władzą prawowitą, wymagającą szacunku i posłuszeństwa jest ta, której fundamentem pozostaje Chrystus i Jego nauka. W pełni świadom zagrożeń płynących z rozpanoszonego we wszystkich częściach globu agresywnego ateizmu, jak również potrzeby zdecydowanego przeciwstawienia się tej
zarazie naszego wieku
, Pius XI wołał:
Im niegodniej pokrywa się milczeniem Imię naszego Zbawcy wśród politycznych obrad międzynarodowych i w rządach, tym głośniej trzeba je obwoływać, tym energiczniej domagać się praw przynależnych królewskiej godności i władzy Chrystusa
.
Więcej:
http://www.pch24.pl/niech-zyje-chrystus-krol-,19320,i.html#ixzz2lYRvCYmi
*
"Podstawą tronu Bożego są sprawiedliwość i prawo; przed Nim kroczą łaska i wierność."
Księga Psalmów 89:15 / Biblia Tysiąclecia
*
"Podstawą tronu Bożego są sprawiedliwość i prawo; przed Nim kroczą łaska i wierność."
Księga Psalmów 89:15 / Biblia Tysiąclecia
0
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Komentarz
+
+++
*
"Podstawą tronu Bożego są sprawiedliwość i prawo; przed Nim kroczą łaska i wierność."
Księga Psalmów 89:15 / Biblia Tysiąclecia
+++
*
"Podstawą tronu Bożego są sprawiedliwość i prawo; przed Nim kroczą łaska i wierność."
Księga Psalmów 89:15 / Biblia Tysiąclecia
+