Wątpliwości
Dręczy mnie taka kwestia: pochodzę z nizin społecznych a wydobycie się z nich jest oczywiście możliwe, ale wymaga nadzwyczajnego wysiłku. Ten Wokulski wydobywający się o własnych siłach z piwnicy, te nabrzmiewające żyły, pot na czole, zaciśnięte zęby, postanowienie udowodnienia wszystkim dookoła, że dam radę- no generalnie wiadomo, o co chodzi.
Mnie odkąd pamiętam ten obraz, ta figura, wydawała się czym odrażającym a taka postawa nie do przyjęcia na płaszczyźnie godnościowej. Nie potrafiłem i nadal nie potrafię dostrzec w niej niczego wzniosłego, niczego heroicznego, a tylko akceptację swojego gorszego z przyrodzenia statusu.
Postawa taka doprowadziła mnie do utknięcia w jakimś takim obszarze "między": nie należę ani do przeszłości ani do przyszłości ale to materialny wymiar i nie o to teraz chodzi (choć jest to bardzo męczące). Pytanie zasadnicze jest takie: czy odrzucenie własnego losu to jest wypowiedzenie posłuszeństwa Bogu? Może już sama przyrodzona niezdolność do uznania piękna i wzniosłości w opisanej wyżej postawie świadczy o - no właśnie? O czym?
Mnie odkąd pamiętam ten obraz, ta figura, wydawała się czym odrażającym a taka postawa nie do przyjęcia na płaszczyźnie godnościowej. Nie potrafiłem i nadal nie potrafię dostrzec w niej niczego wzniosłego, niczego heroicznego, a tylko akceptację swojego gorszego z przyrodzenia statusu.
Postawa taka doprowadziła mnie do utknięcia w jakimś takim obszarze "między": nie należę ani do przeszłości ani do przyszłości ale to materialny wymiar i nie o to teraz chodzi (choć jest to bardzo męczące). Pytanie zasadnicze jest takie: czy odrzucenie własnego losu to jest wypowiedzenie posłuszeństwa Bogu? Może już sama przyrodzona niezdolność do uznania piękna i wzniosłości w opisanej wyżej postawie świadczy o - no właśnie? O czym?
Otagowano:
0
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Komentarz
Gdyż albowiem wolna wola jest tu kwestią pierwszorzędną.
Odrzucenie cierpienia (prześladowania, ucisku) ze względu na Chrystusa jest wypowiedzeniem łaski zbawienia.
Jest odrzuceniem piątego błogosławieństwa: dźwigania swojego krzyża. (1. list Piotra 4,12)
Więc jeśli walka o zmianę losu nie wiąże się z anty-błogosławieństwem - jest dobrą.
Inna sprawa jak zyje bo na pewno lepiej, bez dwoch zdan. I wznioślej, i lepiej. Zatem wydaje mje sie ze wrecz wypowiadam posluszenstwo swojej acedii i Bogu siem podobam i posluszny jestem.
Owszem, miałem więcej szczęścia niż rozumu w mojej tzw "karierze" acz trochę wysiłku się włożyło, przede wszystkim w przeskoczenie siebie i w przestanie bycia jak to dziś młodzież trafnie określa "przegrywem".
Oczywiście udało się tylko częściowo, ale coś tam się udało - 15 lat temu w życiu nie przypuszczałem że kiedykolwiek zajdę tu, gdzie jestem. Wiele się nie udało - wiele rzeczy zrozumiałem, kiedy było już za późno i pewne sprawy już się nie odstaną, jedyna nadzieja że moich błędów unikną moje dzieci, ale to tylko nadzieja i zarazem cholernie duże zadanie, które mnie na obecną chwilę przerasta.
A najśmieszniejsze, że mam dokładnie ODWROTNE zdanie na ten temat niż kol. Extraneus - uważam, że Bóg oczekiwał (i oczekuje nadal) znacznie więcej ode mnie. A dotąd pracowałem za mało, byłem za leniwy, za głupi, za tępy, za gnuśny, za mało przewidujący, pewne rzeczy zacząłem za późno - gdyby nie to, byłbym teraz zupełnie gdzie indziej, z życiem o dwie klasy lepszym (zarówno pod względem duchowym jak i materialnym).
Uważam, że życie to zadanie - urodziliśmy się w określonym miejscu, czasie, zestawie cech, otoczeniu itp po to, żeby wycisnąć z tego jak najlepszy wynik (to co jest najlepszym wynikiem to zależy od drogi życiowej jaką wybraliśmy - dla mnie byłoby to właściwe wychowanie moich dzieci, zaszczepienie im wiary i wartości, zapewnienie im szczęśliwej rodziny, dostatku, pokazanie ciekawych rzeczy w życiu, itp, osobiście dla mnie pogłębiona wiara, mądrość, ukształtowanie charatkeru i takie tam).
Ale to tylko moje zdanie:)
Kolega podskoczył nie tylko wyżej dupy, ale przeskoczył sam siebie i to o parę wysokości.
Kolega wie o czym mówię, i nie każe mi tu rozwijać:)
A teraz nie wiem, coraz częściej wydaje mi się, że to może być pycha, wynikająca z wyniesienia się ponad ludzi.
Nie wiem dlaczego postać Wokulskiego ma być odrażająca ? Jego droga bardzo ok, ja ją odbieram pozytywnie. Problemem Wokulskiego był fakt, że się w idiotce zakochał, a może nie zakochał, zauroczył, opętało go. Zatracił się kompletnie. I tu okazał się jeleniem. Postać Izabeli Łęckiej jest właśnie odrażająca, totalnie. Mnie irytuje jeszcze Rzecki, ale z innych powodów ofkors.
Owszem, niebezpieczeństwo takie jest, ale kolega ma wiarę i zasady i wie gdzie powinny leżeć priorytety.
Czyli wydobywanie się - tak, ale jeśli na to być kosztem duszy, to nie.
Tylko często stosujemy wobec siebe strategię fałszywych alternatyw - przynajmniej ja tak robiłem. Np długi czas wydawało mi się że wybór to "prawdziwe życie czy kariera".
Tyle że często się okazywało, że ci, co jakąś karierę zrobili (bez szału ale żyją w dostatku) to właśnie mają prawdziwe życie, w odróżnieniu od tych, co każdy grosz muszą liczyć, i np obawiając się utraty pracy żyją na bombie.
Jak mi to powiedziała jednak koleżanka, która wtedy (na szczęście obecnie już nie) była w takiej sytuacji: "to nieprawda że bogaci myślą o pieniądzach. Biedni myślą o pieniądzach i to praktycznie bez przerwy - bo nie mają innego wyjścia. Muszą myśleć czy im starczy na podstawowe rzeczy."
Z drugiej strony mam kolegę, któremu się wiedzie zawodowo bardzo dobrze, kasy ma bardzo dużo, do tego szczęśliwą rodzinę, żonę, trzech synów, i jest bardzo wierzący, działa w Domowym Kościele. Jakoś wszystko dało się pogodzić. Wiem że nie zawsze się tak da, ale czasem się da,
Bo taka była narracja u większości "dobrych ludzi". Nie pędź ze światem, zatrzymaj się, dostrzegaj ludzi itp, nie myśl o bogactwach, i tak dalej.
Tyle że wykonywanie jak najlepiej swojej roboty, uczenie się nowych rzeczy, przełamywanie swoich ograniczeń - jest zasadniczo rzeczą dobrą. Zwalczanie innych, rozpychanie się łokciami itp - już nie, ale przecież jedno nie oznacza drugiego.
Owszem -pierwsze nie gwarantuje sukcesu, ale czasem (często) go jednak umożliwia. Oczywiście.
Pytanie jest jednak czy musisz go znosić, czy przy Twoich warunkach i jednocześnei solidnej pracy nad sobą, szukaniu pomysłów, itp - nie wskoczysz na nowy poziom. I naprawdę - jeśli wskakując nie rozdeptasz kogoś, albo nie zapomnisz o pryncypiach - nie wierzę żeby Pan Bóg miał do Ciebie o to pretensje. Ale że znoszenie swojego stanu może być pychą? Hm.. być może, wszystko zależy od intencji.
Są tacy ludzie co są "lepsi" bo inni się zmagają z życiem a oni kontemplują niebiosa. Do tego stopnia, że nie mają wokół siebie porządku ani żadnej dobrze wykonanej roboty.
Czytając św Josemarię Escrivę (którego bardzo polecam) uważam, że nie jest to właściwa postawa.
Escriva wychodzi z założenia że możesz być pilnowaczem psiej budy, ważne, byś robił to dobrze. A jeśli ta praca jest poniżej twoich możliwości i słusznych aspiracji - znoś to owszem, ale przygotowuj się do kolejnej, odpowiedniej. Co uważam za słuszne - ludzie o dużych horyzontach i możliwościach nie powinni pracować na zmywaku, bo to jest marnotrawstwo.
Mamy w trudzie zdobywać chleb, nie marnować talentów, pamiętać, że jesteśmy świątynią, że bez krzyża nie ma zmartwychwstania, a przede wszystkim, że nie mamy niczego, co nie byłoby nam dane.
Tak, że trzeba leźć pod górkę, chociaż ciężko.
Jestem pewna, że moja ś.p. matula byłaby dumna z tego mojego "darcia darni pazurami", chociaż do Wokulskiego jeszcze mi bardzo daleko. Ale chyba więcej mi już nie potrzeba.
Pewnie większość ludzi wyznacza sobie cel, by ich dzieciom było nieco lepiej niż im.
A swoją drogą, żyłam we wrednych czasach, a i tak lepszych niż moi rodzice.
*
"Podstawą tronu Bożego są sprawiedliwość i prawo; przed Nim kroczą łaska i wierność."
Księga Psalmów 89:15 / Biblia Tysiąclecia
Mam nadzieję że moje dzieci będą żyć normalnie i bez tego cholernego stresu że pewnego dnia nie będzie co do garnka włożyć ani gdzie się podziać.
Ja tego stresa mam i nie pozbędę się już do końca życia.
Jak mawiają starożytni górale, byleby wojny nie było.
*
"Podstawą tronu Bożego są sprawiedliwość i prawo; przed Nim kroczą łaska i wierność."
Księga Psalmów 89:15 / Biblia Tysiąclecia
Z tym że wielu ludzi po prostu chce się wyrwać z biedy, niekoniecznie osiągnąć bogactwo - a to dwie różne sprawy.
Ja jestem biedakiem mentalnym - wiele razy zastanawiałem się co bym zrobił gdybym nagle zarobił czy wygrał dużo kasy. Zawsze podstawą byłoby odłożenie czy bezpieczne zainwestowanie tej kasy by nie groził głód czy niedostatek - a potem dopiero jakieś zakupy z gatunku tych które są teraz nieosiągalne. I to bardzo ograniczone bo wiem że do luskusu człowiek się bardzo szybko przyzwyczaja.
Luksus w życiu miałem kilka razy - zawsze użyczony a nie mój. Na przykład leciałem służbowo w pierwszej klasie liniami Fly Emirates do Manili z przesiadką w Dubaju.
Podróż tam to był kosmos - w samolocie jak w pałacu, usługi niedostępne w klasie biznes, na lotnisku w Dubaju (które samo w sobie jest kosmosem) osobna loża z DARMOWYM jedzeniem (i to nie kanapki ale jak w dobrej restauracji), do spania rozkładany elektrycznie do poziomu fotel, pościel, itp, o telewizorku z tysiącem vod do wyboru i żarciem i drinkami na każde zawołanie, nie wspomnę.
No, nie powiem - byłem pod wrażeniem, podróż życia.
Tyle że z powrotem - nic już nie robiło wrażenia, chciało się żeby lot się po prostu skończył, bo dzieci nie widziane od tygodnia. Samoloty, obsługa, lotnisko - wszystko to samo, ale szału już nie robi, co innego głowę zaprząta. Szok jakby się zastanowić, bo za drugim razem powinno jeszcze robić wrażenie - ale nie robi.
Podróż wspominałem chwilę, opowiedziałem paru znajomym i w sumie zapomniałem zupełnie. Wniosek - owszem, lepiej płakać w mercedesie niż rozpadającym się maluchu, ale pieniądze szczęścia nie dają. Natomiast ich brak może je zabrać - to na pewno.
Dla mnie Wokulski to gość dla którego mam duży szacunek, ale jednak frajer. Dużo osiągnął i zmarnotrawił w najgłupszy sposób - przez babę która okazała się zwykłą pindą bez zasad i cienia przyzwoitości (jakże często widzę takie w realnym życiu....)
Kolejna lekcja - miłość czy ukochana osoba nie jest Bogiem na pewno, a szatanem może być jak najbardziej. Jak się nie ma szczęścia, to to po prostu kolejna życiowa pułapka, w którą wielu wpada.
A mnie - to zależy. Na ogół tak, acz niektóre potrafią - zanim uodpornią - solidnie sponiewierać.
Ja nie mam, za to mam odwrotnie - może się zdarzyć że sam będę musiał kwaterować i żywić, więc stres by się nie wywaliło jest większy.
Bo niestety, ale podobnych przykładów wokół mam aż nadto.
Specjalnie takich trudnych słów użyłem, ale tekst polecam -----> http://nautil.us/issue/47/consciousness/why-poverty-is-like-a-disease
Otóż, jest to tekst o tym, jak hamerykańscy nałkowcy udowodnili ponad wszelką wątpliwość, że program 500+ jest najlepszym co partia PiS mogła zrobić dla luckości.
Czy nie jest? Może być, ale nie musi.
Dokładnie jak wszystko - cierpienie też nie musi być wcale uszlachetniające, może rozwalić psychikę, doprowadzić do użalania się nad sobą, depresji, samobójstwa itp.
Bogactwo czy zwykły dostatek, może uszlachetnić, choćby przez to że człowiek oderwie się od trosk z cyklu co włożyć do garka i gdzie się podziać, i np zastanowi się nad sensem życia, wiarą itp.
Wszystko jest pułapką bo życie to egzamin.
A Wokulski jako typ OK, ale już konkretna postać niekoniecznie. Mało było szczegółów, ale ten handel z Suzinem na front był mocno podejrzany. Czym, na jakich zasadach, łapówy dla oficyjerów były ? Dla jasności i ja nie bez winy. Nie dalej jak dwa tygodnie temu byłem w Moskwie i staram się z Ruskimi biznes rozwijać chociaż ich państwo nieprzyjazne Polsce, a stosunki ekonomiczne "mało transparentne". Ale to jednak nie broń dla wroga i zachęty kontraktowe, a nie ordynarnie dolary w reklamówce.
Jedni wydobywają się z biedy z samozaparciem (Wokulski) inni mimochodem - kiedy praca jest jednocześnie pasją i hobby ( prof. Borsuk) i to jest ok.