Oczywiście Sołżenicyn! I w rozmowie przerwa...
Nie wiem, czy tut. Zbiorowość zna radzieckiego pisarza Aleksandra Sołżenicyna - https://pl.wikipedia.org/wiki/Aleksandr_Sołżenicyn - Dostał nawet za swą twórczość nagrodę Nobla-Skobla i to w czasach, kiedy nie wystarczało bycie pedałem albo lewakiem.
No więc czytam sobie jego broszurkę o radzieckim systemie penitencjarnym i co ja czytam! Jakby o Ojczyźnie naszej udręczonej:
No więc czytam sobie jego broszurkę o radzieckim systemie penitencjarnym i co ja czytam! Jakby o Ojczyźnie naszej udręczonej:
Oto zagadka, którą nie my, współcześni, możemy rozwiązać: Dlaczego Niemcy otrzymali przywilej ukarania swoich zbrodniarzy, a my, Rosjanie, nie? Jaka straceńcza droga otwiera się przed nami, jeżeli nie dane nam było oczyścić się z tej szkarady gnijącej w naszym organizmie? Czegóż to może taka Rosja świat nauczyć?- Jak on może sadzić kwiaty? - pytasz - Janku? - A ja nie wiem.
W trakcie niemieckich procesów powtarza się to tu, to ówdzie taka zadziwiająca scena: podsądny ściska rękoma głowę, zrzeka się obrony i o nic więcej już sądu nie prosi. Mówi tylko, że łańcuch jego zbrodni, przypomnianych mu znów i pokazanych kolejno przed sądem, napełnia go wstrętem i że nie chce mu się więcej żyć.
To jest największe osiągnięcie sądu: kiedy występek staje się tak godny potępienia, że sam przestępca odwraca się od niego.
Kraj, który 86 tysięcy razy z sędziowskiego podium potępił występek (i bezkompromisowo odwrócił się od niego w literaturze i wśród młodego pokolenia), rok po roku, stopień po stopniu, oczyszcza się ze zbrodni.
A my co robić mamy? Kiedyś jeszcze potomkowie nazwą kilka kolejnych naszych generacji pokoleniami mazgajów: z początku pozwalaliśmy potulnie wybijać nas milionami; później zaś troskliwie zabiegaliśmy o spokojną i szczęśliwą starość dla morderców.
Co czynić, jeśli wielka tradycja rosyjskiej skruchy jest dla nich niezrozumiała i śmieszna? Co czynić, jeśli zwierzęcy strach przed wycierpieniem choćby setnej części tego, co zadawali oni innym, ma w nich przewagę nad wszelkim poczuciem sprawiedliwości?Jeśli chciwą garścią czepiają się tych przywilejów, co im obrodziły z krwi zabitych?
Oczywiście ci, którzy kręcili korbą maszynki do mięsa - no, choćby w trzydziestym siódmym roku - dziś są już niemłodzi, mają od pięćdziesiątki do osiemdziesiątki, najlepsze swoje lata przeżyli bez trosk, w sytości i komforcie, i wszelki równoważny odwet jest już spóźniony, już nie można szukać zapłaty.
Ale bądźmy wielkoduszni. Nie trzeba stawiać ich przed plutonem egzekucyjnym, nie trzeba poić ich słoną wodą, obsypywać pluskwami, wiązać "w jaskółkę", trzymać na nogach bez snu tygodniami ani brać pod obcas, ani bić gumowymi pałkami, ani zaciskać głów żelazną obręczą, ani upychać ich w celach jak bagaż, żeby leżeli jeden na drugim - nie będziemy robić nic z tego co robili oni! Ale wobec naszego kraju i naszych dzieci mamy obowiązek wszystkich ich znaleźć i wszystkich postawić przed sądem! Sądzić trzeba już nie tyle ich, ile ich zbrodnie. Zyskać chociaż tyle, aby każdy z nich powiedział głośno:
- Tak, byłem katem i mordercą.
I gdyby słowa te powtórzone zostały w naszym kraju tylko ćwierć miliona razy (zgodnie z proporcją, aby nie zostać w tyle za Zachodnimi Niemcami), to może by tego było dosyć?
W XX wieku nie wolno przecież przez dziesięciolecia nie znajdować różnicy między zbrodnią sądową a tymi "starymi sprawami", których pono "nie trzeba jątrzyć"!
Powinniśmy publicznie potępić samą ideę rozprawiania się jednych ludzi z drugimi! Milcząc o występku, wpędzając go w głąb ciała, aby tylko nie było go widać, siejemy go i w przyszłości da on jeszcze tysiąckrotne plony. Nie karząc, nawet nie ganiąc złoczyńców, nie tyle dbamy o spokój ich nędznej starości, ile raczej wyrywamy spod nóg nowych pokoleń wszelkie podstawy sprawiedliwości. Dlatego to młodzi wyrastają na "obojętnych"; to nie jest wina "braków w pracy wychowawczej". Młodzi utrwalają sobie w pamięci, że podłość nigdy w świecie nie podlega karze, zawsze natomiast zapewnia dostatek.
Jak nieprzytulne, jak straszne będzie życie w takim kraju!
0
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Komentarz
Pisarz tak jak nasz ks. prof. Guz uzywa tu formy bezosobowej. Ciekawe...
Nie jest. Nigdy nie była.
Zostaje w głowie na zawsze.
Po jej przeczytaniu zero złudzeń o najwspanialszym ustroju w idealnym świecie.
https://niezalezna.pl/238603-pupile-bezpieki-i-entuzjasci-partii-komunistycznej-zobacz-liste-sedziow-sadu-najwyzszego
Nie czytałem jeszcze dokładnie, ale nie ma potrzeby bo chodzi o system i środowisko. Tamta zaraza zainstalowała tych gadów na najważniejszym dla uniknięcia rozliczeń miejscu. I nadal tam są. No wymierają stopniowo ale wychowali młode pokolenie gadów i ich tam instalują. A Guy ich broni z ruska agentka Kozłowską i lewackie elity Zachodu szykują się do przywrócenia u nas na stolce tych, których udało się odesłać na sute emerytury. Każdy naród się zmienia i czasem postąpi niestandardowo. Mam przeczucie że Polacy powoli dojrzewają do wieszania. Wolność dobrze smakuje, dobrze jest też odreagować wieloletnie upokorzenia. Tak wiem że to nie są najszlachetniejsze motywacje, ale przynajmniej mogą doprowadzić do skutecznych rozwiązań. Takich dla których Guy i stolarz nie są żadną przeszkodą, a lokalsi w rodzaju Tuska mogą, co najwyżej, pozostać z nimi daleko za granicą.
Polonistka - niegłupia ale czerwona do szpiku, namawiała do głosowania w referendum, plula na Solidarność, za przynoszenie i korzystanie z książek Kukiela na lekcji mialem sankcje. Byla jeszcze inna starsza pani, nauczycielka historii (pochowana z honorami i pod sztandarami jakieś sześć lat temu), której nazwisko niech będzie zapomniane, córka przedwojennego wysokiego oficera, który z Żeligowskim zajmował Wilno, łączniczka AK i jakichś struktur poakowskich. Ta elegancka i dystyngowana jejmość z chlubną przeszłością, mówiąca na lekcjach, ze z Katyniem tak do konca nie wiadomo jak bylo, skumała się z czerwoną elitą pedagogiczną owej szkoły by spijać sobie nawzajem z czerwonych dzióbków, dzięki czemu w którejś klasie dostałem na półrocze synchroniczną dwóję z polskiego i historii, za miatieznictwo.
Moja satysfakcja na maturze była wiec bezgraniczna, w dodatku mogłem pisać co chciałem i ile wlezie, byle z sensem.
Samo dzieło Sołżenicyna w latach 80-tych emitowało w odcinkach RWE, wiec kto chciał ten znał. Wiele lat wcześniej ojciec przywiózł z Anglii wydanie rosyjskie i trzymał na polce w biblioteczce, w kuriozalnych gazetowych okładkach, chyba dla "niepoznaki". Pierwsze polskie oficjalne wydanie ukazalo się krótko po okrągłym stole w 1989 r.
Proszzzz wybuczyć wontki osobiste, "Archipelag" obudził we mie dobre wspomnienia.
Ostroznie z tym Sołżenicynem, mimo tego co widzial pozostał mentalnie piewca Imperium
trzytomowe,
lubię spacje
Bo jeśli dobrze rozumiem, raczej w nadobowiązkowej.
Ciekawe1 dlaczego ze spisu wypadła i czy "Inny świat" w nim figuruje. W wolnej chwili sprawdzę.
to ona winna, to ta klawiatura ekranowa mnie sterroryzowala
BTW nazwisko?
Ja bym tylko dodał, że był to patriotyzm wymierzony ściśle w kilkadziesiąt lat na przełomie wieków XIX i XX, kiedy to akurat pan Józef miał okazję nasiąkać kulturą rosyjską w najwyższym bodaj stadium jej rozkwitu i okcydentalizacji.
BTW nazwisko?
Ja bym tylko dodał, że był to patriotyzm wymierzony ściśle w kilkadziesiąt lat na przełomie wieków XIX i XX, kiedy to akurat pan Józef miał okazję nasiąkać kulturą rosyjską w najwyższym bodaj stadium jej rozkwitu i okcydentalizacji.
Tadeusz Pełczyński, późniejszy generał. A nade wszystko piłsudczyk zajadły, więc się zapienił, jak czytał „Lewą wolną” - że ten, jak mu tam, Mackiewicz Józef, nie docenia geniuszu politycznego Józefa P., któren latem 1919 wstrzymał własne dywizje, coby ocalić bolszewizm i jego ręcami wyrżnąć czarną reakcję rosyjską.
(Historia dopisała tu puentę okrutną latem ’44, kiedy bolszewizm ocalony genialnie przez Józefa P. pożerał właśnie Polskę. Pełczyński siedział wtedy w płonącej Warszawie i wyczekiwał z utęsknieniem Czerwonej Zarazy. Ta jednakowoż nie nadciągnęła, jako że jeszcze inny Józef uznał, że pomysł jego imiennika ze wstrzymywaniem własnych dywizji, celem umożliwienia komuś wyrżnięcia czarnej reakcji, to całkiem niegłupi był.)
Ziutek Mackiewicz miał swoje fascynacje, ale jak trzeba było, to za Polskę walczył, i to na pierwszej linii, a nie w zacisznym ciepłym sztabie na zapleczu. Dlatego wycieranie sobie gęby jego patriotyzmem było naprawdę niskich lotów.
Ta wojna w ogóle nam uświadomiła, że najgorzej na świecie jest być Rosjaninem.
Może za unicestwienie Nowogrodu? Chociaż to w sumie on ostatecznie unicestwił.
A najazd mongolski jest karą za niesolidarność.
Przykładowoż - dlaczego odbyła się bitwa pod Legnicą?
Delfin odpowie, że dlatego że dzikie Mongoły najechały Świętą Polskę. I poniekąd będzie miał racją.
Ale wieloryb zacznie się wymandżać, że to dlatego że ponieważ Heinrich der Fromme (po polsku - Henryk Pobożny) tak się zaangażował w walkę o tron stołeczny, krakowski, że wytłukł tamtejszych pretendentów i w końcu książęciem krakowskim został! Szkoda tylko że zapomniał o książęcym obowiązku chronienia swej ziemi. I kedy najszła mongolska nawała, nie pociągnął swych hufców szląskich na pomoc. Rycerstwo małopolskie stanęło p-ko dziadkowi mojej Żony osamotnione i zostało sromotnie rozgromione pod Turskiem.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Bitwa_pod_Turskiem
https://pl.wikipedia.org/wiki/I_najazd_mongolski_na_Polskę
To jeszcze z cyklu: klasyka znana, dziś całkiem zapomniana. Fragment wiersza napisanego przez Polaka w 1930 roku, po wezwaniu Ojca Świętego Piusa XI do modłów w intencji chrześcijan prześladowanych w Sowdepii:
[…]
Biedna Rosja, biedny Ludu,
Czy cię Niebios przeklął głos,
Że gdyś ty czekała cudu,
Zawsze słał ci pęta los.
Że w odwiecznej ciał niewoli,
Gdy strach dusił, gdy gnał lęk,
Znałaś tylko to, co boli,
Żałość, rozpacz, męki, jęk.
Tatar gniótł cię w jarzmie srogiem
Tyś mu słała z cór swych dar,
Wareg kształcił cię batogiem,
Toczył krew Germanin – car!
Los twój straszną pisan kartą,
W łzach skąpana dola twa,
Żywcem z ciebie pasy darto,
Bito, plwano, gorzej psa.
Dzisiaj masz nowego pana,
Dzisiaj łzy najkrwawsze roń,
Komunista – twór szatana,
Chwycił los twój w czarcią dłoń.
Najpodlejszy to oprawca
I najsroższy tyran – zbój,
On nie tylko katusz sprawca,
On ci wydarł wiary zdrój.
Nie rządziłaś nigdy sobą,
U swych władców jęcząc nóg,
Lecz wiedziałaś, iż nad tobą
Jest Pan panów, mieszka BÓG.
Wśród męczarni, skarg, katuszy,
Gdy darł łańcuch, świstał bat,
Miałaś tam ucieczkę duszy,
Miałaś tam promienny ślad.
Teraz nie masz nic – nic zgoła,
Do cna cię bolszewik zdarł,
Okrutniejszy od Mongoła,
Stokroć gorszy, niźli car.
Nie ukoisz dni pacierzem,
Nie człowiecze dziś twe łzy,
Naród twój bez Boga zwierzem –
O, nieszczęsna Rosjo ty.
Dla formalności: Władysław Buchner – „Rosja. (Z powodu modłów całego świata, celem odwrócenia plagi bolszewizmu.)”
Nie od rzeczy jest przypomnieć, że p. Buchner spędził większość życia w zaborze rosyjskim i mógłby wystawić Rosji – dawnej Rosji, carskiej – osobisty rachunek krzywd.
Tyle że ostatnia zwrotka, z suponowaniem zwierzęcości komuś, komu zabrano wiarę, odmawianie człowieczeństwa jego łzom - trochę mi zgrzyta, właśnie w kontekście sołżenicynowskiego wątku. Bo tak się składa, że z całej literatury łagrowej najbardziej przeorał mi duszę ateista Szałamow. (Ma się rozumieć nie odmawiam niczego ani Saszce Sołżenicynowi, ani Władimowowi, do którego mam sentyment szczególny, ani naszemu Herlingowi - wszystko to pisarze pomnikowi. Piszę tu tylko o moich prywatnych odczuciach i gustach.)
U Szałamowa nie ma jakiegoś epatowania okrucieństwem, ani ideologizowania, ni moralizatorstwa. Jest przeraźliwy smutek łagrowej codzienności, która pochłania, pożera człowieka - nawet jeśli go zostawi żywym.
Rzecz jasna Warłam Sz. był ateistą zdecydowanie innego sortu niż Urban czy Smarzowski. O ludziach wierzących pisał zawsze z szacunkiem; czasem z żalem, że on tak nie potrafi. Mimo że w młodości, na studiach kumplował się z trockistami, co mu zresztą nie wyszło na zdrowie. A tak już całkiem na marginesie imć Warłam Tichonowicz dziś musi być „niesłuszny” dla szambo-elit, skoro w „Opowiadaniach kołymskich” zaświadczył, że niemal wszyscy kryminalni urkowie pastwiący się nad politycznymi byli pederastami.