Polscy święci i błogosławieni
Ciężko u mnie o systematyczność, ale od czasu do czasu wrzucę tutaj, jeśli pozwolicie, alfabetycznie, krótką notkę bio którejś lub któregoś spośród licznej grupy naszych rodaków wyniesionych na ołtarze.
2
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Komentarz
Błogosławiony Adam Bargielski, męczennik.
Był synem rolników Franciszka i Franciszki z domu Jankowskiej. W latach 1915–1924 uczęszczał do Gimnazjum Handlowego im. Tadeusza Kościuszki w Łomży. Później wstąpił do Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej, ale już w 1925 rozpoczął studia w Wyższym Seminarium Duchownym w Łomży. 24 lutego 1929 z rąk biskupa łomżyńskiego Stanisława Kostki Łukomskiego przyjął święcenia kapłańskie. Między marcem a wrześniem 1929 był wikariuszem w parafii św. Wojciecha w Poznaniu. W październiku 1929 został wysłany na studia prawnicze do Francji. Najpierw przez krótki czas pełnił funkcję kapelana sióstr polskich w Bischwiller. Od listopada 1929 studiował w College Universitarie des Cleres Entranges przy Uniwersytecie Strasburskim. Zaczął studia na Wydziale Prawa Kanonicznego. W 1931 wrócił do Polski i pracował w parafiach: Puchały (1931–1932), Suwałki (1932–1936), Łabno (1936–1937), Kadzidło (1937–1938), Bronowo (1938), Wąsosz (1938), Myszyniec (1939–1940).
W czasie pracy w Myszyńcu zajmował się Akcją Katolicką i pracował z młodzież.
9 kwietnia 1940 zgłosił się do Gestapo z prośbą, by mógł zastąpić w więzieniu aresztowanego tego samego dnia 83-letniego proboszcza Klemensa Sawickiego. Ks. Bargielskiego skierowano początkowo prawdopodobnie do więzienia w Ostrołęce, potem do hitlerowskiego obozu koncentracyjnego Soldau (KL) w Działdowie. 25 kwietnia 1940 trafił do Mauthausen-Gusen, a miesiąc później Dachau, gdzie zarejestrowano go jako numer 4860, później 22061. Umieszczono go w bloku 30/3. Zawsze niósł pomoc współwięźniom, a prześladowania nie wpłynęły na jego głęboki spokój. Zmarł na skutek upadku spowodowanego uderzeniem od strażnika obozu. W karcie zgonu wysłanej do rodziny jako przyczynę śmierci podano udar mózgu.
Od 2005 jest patronem Zespołu Szkół Powiatowych w Myszyńcu.
W temacie - polecam stronę https://brewiarz.pl/czytelnia/swieci/daty.php3
Ale nie polskich tylko światowych.
A jak się nazywa Święty wątkotwórczy?
Błogosławiony Adam Bargielski, męczennik.
Nie musi być alfabetycznie.
Jak dla mnie to nawet nie po kolei może być.
Proszę zaś o datę kanonizacji i przez kogo.
👣
🐾
🐾
Beatyfikował go papież Jan Paweł II w Warszawie 13 czerwca 1999 w grupie 108 polskich męczenników z II wojny światowej wspominanych 12 czerwca.
Błogosławiona Adela Mardosewicz, męczenniczka.
14 września 1910 r. wstąpiła do zgromadzenia. W nowicjacie w Albano złożyła śluby zakonne i wieczyste 1 maja 1921 r. W 1936 r. przyjechała do Nowogródka.
Jako wykwalifikowana nauczycielka była wychowawczynią w internacie, pełniła też obowiązki ekonomki i zakrystianki, a od wybuchu II wojny światowej była przełożoną wspólnoty nazaretańskiej w Nowogródku.
Pierwsze represje spotkały siostrę ze strony sowieckiego okupanta zaraz po jego wkroczeniu. Po wkroczeniu Niemców oddała życie za mieszkańców miasta i została rozstrzelana razem z 10 innymi siostrami zakonnymi.
Została beatyfikowana przez papieża Jana Pawła II 5 marca 2000 r. w grupie 11 męczennic z Nowogródka.
Jej wspomnienie liturgiczne obchodzone jest w dzienną pamiątkę śmierci i 4 września w grupie męczennic z Nowogródka.
Błogosławiony Aleksy Sobaszek, męczennik.
Maturę zdał w 1914 w Królewskim Gimnazjum w Ostrowie. Studiował w seminariach i na uczelniach w Monasterze, Freising, Poznaniu i Gnieźnie. Święcenia kapłańskie otrzymał 1919.
Jako wikariusz pracował kolejno w Wągrowcu, w Słupach, Trzemesznie oraz w parafii Świętej Trójcy w Gnieźnie. W Trzemesznie przez rok pełnił funkcje prefekta w gimnazjum i opiekuna internatu dla chłopców. W Gnieźnie przez dziewięć lat był prefektem w seminarium nauczycielskim. W 1931 został skierowany do pracy jako proboszcz w Siedleminie pod Jarocinem. W 1933 został notariuszem dekanalnym w Jarocinie.
Po wybuchu II wojny światowej został aresztowany 6 października 1941 i przewieziony do KL Dachau, zmarł 1 sierpnia następnego roku.
Beatyfikowany został przez papieża Jana Pawła II w Warszawie 13 czerwca 1999, w grupie 108 błogosławionych męczenników.
Błogosławiony Alfons Mazurek, męczennik
Józef Mazurek urodził się w rodzinie Wojciecha i Marianny z domu Goździów. Po ukończeniu Małego Seminarium karmelitów bosych w Wadowicach i tamtejszego gimnazjum, w 1908 roku wstąpił do nowicjatu w Czernej przyjmując imię Alfons Maria od Ducha Świętego. Studiował teologię, filozofię w Krakowie, Linzu, Wiedniu i tam w katedrze św. Szczepana 16 lipca 1916 przyjął święcenia kapłańskie.
Był profesorem i rektorem seminarium karmelickiego i dyrektorem tercjarzy w klasztorze w Wadowicach. W 1930 został przeorem klasztoru w Czernej. W 1936 został pierwszym w Polsce wizytatorem tercjarzy karmelitańskich. Napisał dla nich w 1937 Statuty. Pozostawił także w rękopisie opracowane pieśni kościelne (jest autorem Tam wśród ciszy sinych borów). W Czernej prowadził na wysokim poziomie chór kościelny. Przygotował do druku brewiarzyk dla tercjarzy oraz wznowienie tekstów rekolekcyjnych napisanych przez karmelitę trzewiczkowego o. Marcina Rubczyńskiego. Publikował artykuły na łamach „Głosu Karmelu” (listy z „kolegium na Gorce” oraz teksty dla tercjarzy).
Odłączony od grupy zakonników i mieszkańców Czernej, którzy mieli pracować przy fortyfikacjach, zginął śmiercią męczeńską 28 sierpnia 1944 zastrzelony przez żołnierza SS.
Został beatyfikowany przez Jana Pawła II 13 czerwca 1999 wraz z grupą polskich męczenników okresu II wojny światowej.
+
*
"Podstawą tronu Bożego są sprawiedliwość i prawo; przed Nim kroczą łaska i wierność."
Księga Psalmów 89:15 / Biblia Tysiąclecia
Kiedy patrzę w oczy Świętego, odczuwam jakiś niepokój, jakby "A co ty robisz ze swoim życiem? Dokąd dążysz? Co jeszcze spaprasz z własnej nieprzymuszonej woli?"
Sługa Boża Siostra Stanisława Barbara Samulowska
Siostra Stanisława Barbara Samulowska urodziła się 21 stycznia 1865 roku w warmińskiej wsi Woryty. Była najmłodszą z trojga dzieci Karoliny i Józefa, ludzi skromnych i pobożnych, troszczących się o religijne wychowanie.
Od 27 czerwca do 16 września 1877 roku w Gietrzwałdzie miała objawienia Matki Bożej. Po tym fakcie, z uwagi na zagrożenie aresztowaniem, wizjonerka została umieszczona przez ks. Augustyna Weichsla, proboszcza parafii Gietrzwałd, u Sióstr Miłosierdzia w Lidzbarku Warmińskim, a następnie razem z siostrami, które zostały zmuszone przez władze pruskie do opuszczenia placówki, udała się do Chełmna. Podstawowe wykształcenie uzupełniała w Domu św. Józefa w Pelplinie. Od wczesnych lat cechowała ją nienaganna postawa moralna, pokora, skromność i posłuszeństwo.
W 1883 roku, idąc za głosem powołania, Barbara Samulowska wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego à Paulo w Chełmnie, otrzymując w trakcie postulatu pierwszą formację duchowości Zgromadzenia. Następnie wyjechała do Paryża, do domu macierzystego Sióstr Miłosierdzia i od 9 stycznia 1884 roku kontynuowała początkową formację. Po zakończeniu Seminarium, 8 listopada 1884 roku, została skierowana do pracy z dziećmi. 2 lutego 1889 roku złożyła po raz pierwszy śluby czystości, ubóstwa, posłuszeństwa i służenia ubogim.
Siostra Stanisława Barbara Samulowska całkowicie zawierzyła Bogu. Całe jej życie było w szczególny sposób naznaczone Jego obecnością oraz pragnieniem pełnienia Jego woli.
Po jedenastu latach pobytu w Paryżu, w 1895 roku wyjechała do Gwatemali, gdzie została dyrektorką Seminarium (mistrzynią nowicjatu). W 1907 roku została posłana jako siostra służebna (przełożona) do szpitala w Antigua, w 1913 roku została skierowana na pewien czas do pomocy do szpitala w Quetzaltenango, a w 1917 roku została siostrą służebną Szpitala Głównego w Gwatemali. Oprócz troski o szpital służyła pomocą siostrze wizytatorce i troszczyła się o formację duchową oraz zawodową sióstr, od 1919 roku jako asystentka prowincji. Na skutek dekretu Stolicy Apostolskiej opuściła szpital i objęła kierownictwo sierocińca w Gwatemali. W 1940 roku wróciła do Szpitala Głównego.
Bardzo głęboka więź łączyła siostrę Barbarę z Bogiem, a silna miłość do Matki Najświętszej przenikała jej czyny, dlatego jej życie było niezwykle owocne. Przepojona w szczególny sposób duchem pokory, prostoty i miłości, stała się prawdziwą służebnicą na wzór Chrystusa Sługi i Maryi Służebnicy.
Zmarła w opinii świętości 6 grudnia 1950 roku w Szpitalu Głównym w Gwatemali z powodu nowotworu złośliwego twarzy. Jej ciało spoczywa na cmentarzu w Gwatemali, a Pan Bóg nieustannie potwierdza jej wybraństwo, rozdając za jej przyczyną wiele łask.
Wieloletnie starania o rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego świątobliwej siostry Barbary doprowadziły do jego otwarcia przez Ks. Arcybiskupa Edmunda Piszcza, Metropolitę Warmińskiego, w bazylice gietrzwałdzkiej 2 lutego 2005 roku. Od tego dnia siostrze Stanisławie Barbarze Samulowskiej przysługuje tytuł Sługi Bożej.
Ks. Bronisław Tomczyk CM
Studia Warmińskie XIV (1977)
https://sanktuariummaryjne.pl/page/26/siostra-stanisawa-barbara-samulowska
ewapolak-palkiewicz.pl/wp-content/uploads/2017/08/0-A-aaa-Bar.jpg
Błogosławiona Alicja Jadwiga Kotowska, męczennica.
Córka Jana Kotowskiego i Zofii z Barskich. Maturę zdała w 1918 roku w Ośmioklasowej Szkole Żeńskiej Pauliny Hewelkówny (poprzedniczki IX Liceum im. Klementyny Hoffmanowej w Warszawie).
W 1918 r. wstąpiła do Polskiej Organizacji Wojskowej i będąc już studentką medycyny na Uniwersytecie Warszawskim, wzięła udział jako sanitariuszka Czerwonego Krzyża w I wojnie światowej. W 1920 r. sanitariuszka w szpitalach przyfrontowych. W 1924 r. rozpoczęła studia na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym, które ukończyła jako mgr biologii. Za niesienie pomocy na froncie została odznaczona krzyżem Polonia Restituta (w 1932 r.).
29 lipca 1922 r. wstąpiła do klasztoru Zgromadzenia Sióstr Zmartwychwstania Pańskiego przyjmując imię Alicja. 30 kwietnia 1929 r. obroniła pracę magisterską z chemi. Podjęła pracę jako nauczycielka i po zdobyciu wymaganych kwalifikacji była przez wiele lat dyrektorką w Wejherowie.
24 października 1939 r. została aresztowana przez Gestapo i przewieziona do wejherowskiego więzienia. Nieco ponad dwa tygodnie później została rozstrzelana przez Niemców w lasach piaśnickich, najprawdopodobniej podczas wielkiej egzekucji (314 ofiar), przeprowadzonej w dniu 11 listopada 1939 r. Tego dnia widziano ją po raz ostatni, gdy na więziennym podwórzu wchodziła do samochodu ciężarowego wraz z grupką dzieci żydowskich, które trzymała za rączki dodając im otuchy. Ciała siostry Alicji nigdy nie odnaleziono, lecz w czasie powojennych ekshumacji z jednej z mogił w Piaśnicy (tzw. grób nr 7) wydobyto różaniec, jaki nosiły przy pasku siostry zmartwychwstanki.
Beatyfikowana przez papieża Jana Pawła II w Warszawie 13 czerwca 1999 r. w grupie 108 polskich męczenników, ofiar II wojny światowej.
Lecę alfabetycznie, ale jak dotąd dominują błogosławieni męczennicy beatyfikowani grupowo przez Świętego Papieża w 1999 roku. Szukając kontentu nt. jednego z nich trafiłem na taką piękną rycinę - nie podpisaną, ale można się domyślać, że to właśnie wizerunki osób z tej grupy. Można więc bawić się w odszukiwanie podobizn kolejnych bohaterów tego wątku.
Błogosławiony Alojzy Liguda, męczennik.
Syn Wojciecha i Rozalii; miał sześcioro rodzeństwa. Ukończywszy Niższe Seminarium Misyjne św. Krzyża w Nysie-Górnej Wsi, wstąpił do nowicjatu Zgromadzenia Słowa Bożego w Międzynarodowym Seminarium Misyjnym św. Gabriela pod Wiedniem. Po odbyciu nowicjatu złożył śluby wieczyste (wrzesień 1926), a następnie przyjął święcenia kapłańskie 26 maja 1927. W latach 1930–1936 studiował filologię polską na Uniwersytecie Poznańskim (w Poznaniu). Następnie został skierowany do Domu Prowincji Polskiej werbistów w Górnej Grupie, gdzie w czerwcu 1939 objął funkcję rektora. Pełnił też funkcję admonitora w radzie prowincjalnej.
Po wybuchu II wojny światowej dom św. Józefa 29 października 1939 został zamieniony na obóz. W lutym 1940 wszyscy internowani tam duchowni zostali wywiezieni do obozu przejściowego Neufahrwasser, a stamtąd do niemieckiego obozu koncentracyjnego Stutthof, kolejno trafił do Sachsenhausen, a 14 grudnia 1940 został zarejestrowany w ostatnim miejscu Dachau, jako numer 22 604. Według naocznego świadka, zamieszkałego w USA ks. Bernarda Goebela, zginął zamęczony w trakcie barbarzyńskich eksperymentów pseudomedycznych (badano zachowanie skóry ludzkiej w lodowatej wodzie, w czasie okrutnych eksperymentów, często zdzierano skórę z żyjących ofiar), a zwłoki spalono w krematorium w Dachau 12 grudnia 1942.
Został beatyfikowany przez Jana Pawła II 13 czerwca 1999 roku jako jeden ze 108 polskich męczenników II wojny światowej.
Błogosławiony Anastazy Pankiewicz, męczennik.
Był synem Tomasza (1848−1901, rolnika) i Tekli z domu Lenio (1850−1916). Przyszły błogosławiony został ochrzczony jako Jakub Pankiewicz w kościele św. Mikołaja w Nowotańcu. Uczęszczał do szkoły podstawowej w Nowotańcu (gdzie mieściła się siedziba rodzinnej parafii), później do C. K. Gimnazjum w Sanoku (w 1898 ukończył III klasę) i Lwowie (do 1899). W 1900 wstąpił do zakonu bernardynów. W 1904 złożył śluby wieczyste, po czym 1 lipca 1906 przyjął Święcenia kapłańskie. A po ukończeniu studiów teologicznych pracował w zespole Kościelno-Klasztornym w Wieliczce, piastował również urząd kustosza Konwentu Krakowskiego, w latach 1908−1911 pełnił m.in. funkcję magistra nowicjatu zjednoczonej prowincji bernardyńsko-reformackiej we Włocławku, z nominacji prowincjała Daniela Magońskiego.
W latach 1919−1930 pełnił funkcję gwardiana w kościele św. Bernardyna w Krakowie, gdzie dokonał remontu świątyni. Następnie przeniósł się do Łodzi, gdzie był fundatorem klasztoru bernardynów w Kościele i klasztorze pw. św. Elżbiety Węgierskiej. W tym celu w 1930 nabył w dzielnicy Doły kilka działek od Niemców i Żydów, z pomocą licznych sponsorów (szczególnie kanadyjskiej Polonii) wybudował dom zakonny, po czym w latach 1932−1937 na scalonym terenie trzypiętrowy gmach na klasztor i gimnazjum oraz prowizoryczny, jednonawowy, kościół pw. św. Elżbiety. Po kanonicznej erekcji domu w 1932 o. Anastazy Pankiewicz został pierwszym przełożonym. W obiekcie w 1937 otwarto prywatne Ogólnokształcące Gimnazjum Męskie, do którego o. Pankiewicz zaangażował, oprócz zakonnego katechety, wyłącznie nauczycieli świeckich. W 1937 powołał do życia Zgromadzenie Sióstr Antonianek od Chrystusa Króla. W 1939 podniesiono łódzką rezydencję do rzędu konwentu. W 1939 r. Niemcy zajęli bernardyńskie gmachy, a zakonników wysiedlili. W przerobionym kościele umieścili stajnie i garaże. Pankiewicz ukrywał się na cmentarzu św. Wincentego (część cmentarza Doły) w pobliżu klasztoru. W dniu 6 października 1941 podczas masowych aresztowań księży na terenie Łodzi i okolic, został aresztowany i wywieziony do obozu przejściowego w Konstantynowie Łódzkim. 30 października wraz z innymi więźniami konstantynowskiego obozu został przewieziony do niemieckiego obozu koncentracyjnego w Dachau (otrzymał numer obozowy 28176). Po niespełna siedmiu miesiącach uwięzienia decyzją lekarza obozowego został umieszczony w grupie inwalidów, po czym wraz z 14-stoma innymi księżmi katolickimi osadzony w obozie zagłady na zamku Hartheim pod Linzem (obecnie Austria). Zmarł męczeńską śmiercią 20 maja 1942 roku, a jej bezpośrednią przyczyną było obcięcie dłoni przy zamykaniu burty samochodu i zagazowanie.
13 czerwca 1999 został ogłoszony przez Jana Pawła II błogosławionym.
Błogosławiony Anicet Kopliński, męczennik.
Adalbert (Wojciech) Kopliński, niem. Anizet Koplin; ur. 30 lipca 1875 w Debrznie (niem. Frydland), zm. 16 października 1941 w Oświęcimiu (KL Auschwitz)) – polski zakonnik pochodzenia niemieckiego w Zakonie Braci Mniejszych Kapucynów, prezbiter, kaznodzieja, męczennik okresu II wojny światowej, nazywany jałmużnikiem Warszawy lub Św. Franciszkiem Warszawy oraz błogosławiony Kościoła katolickiego.
Urodził się 30 lipca 1875 w wielodzietnej, zgermanizowanej rodzinie, jako drugi z dwunastoosobowego rodzeństwa. Był synem katolika, robotnika Lorenza Koplina (pol. Wawrzyniec) oraz luteranki Berty z domu Moldenhau. Na chrzcie nadano mu imiona Antoni, Adalbert (Wojciech). Ukończył w 1893 humanistyczne gimnazjum w rodzinnej miejscowości Debrznie. Na jego przyszłe losy, powołania do życia konsekrowanego zaważyło pewne wydarzenie z lat młodości, kiedy to poważnie zachorował. Jak wspominał po latach – ślubował, że jeżeli wyzdrowieje wstąpi do zakonu. Tak się też stało i wybór padł na zakon kapucynów, do którego wstąpił 23 listopada 1893, kiedy to rozpoczął nowicjat w Sigolsheim, w Alzacji, w prowincji westfalskiej, przyjmując imię zakonne Anicet. Śluby czasowe złożył 24 listopada 1894, śluby wieczyste 24 listopada 1897, a święcenia kapłańskie przyjął 15 sierpnia 1900 z rąk biskupa Emmanuela Alfonso van den Boscha OFMCap. Będąc kaznodzieją, a jednocześnie pisarzem i poetą religijnym (lata 1914–1918 wiersze, szkice historyczne i teksty publicystyczne) rozpoczął pracę – początkowo w Dieburgu, a następnie w Werne, Sterkrade i Krefeld, m.in. wśród polskich emigrantów zarobkowych. Od 1916 pełnił także obowiązki kapelana więźniów i jeńców wojennych, głównie Polaków.
Następnie został wysłany na naukę języka polskiego do klasztoru kapucynów w Warszawie, gdzie przybył 2 marca 1918, pozostając w nim już na stałe, przyjmując potem (prawdopodobnie na początku lat 30.) obywatelstwo polskie i spolszczając swoje nazwisko Koplin na Kopliński. W liście z 21 marca 1918 do westfalskiego ojca prowincjała po przybyciu do Warszawy napisał m.in.:
Ze szczególnym namaszczeniem celebrował Eucharystię. W Warszawie cieszył się sławą dobrego spowiednika. Z jego posługi korzystali m.in. nuncjusze w Polsce: Achille Ratti, przyszły papież Pius XI, kard. Lorenzo Lauri, kard. Francesco Marmaggi czy abp Filippo Cortesi oraz liczne duchowieństwo: kard. Aleksander Kakowski, bp Stanisław Gall czy bp Józef Gawlina. Przede wszystkim zajmował się jednak działalnością wśród ubogich, dla których kwestował, pomagał w nauce i znalezieniu pracy. Był nazywany „jałmużnikiem”, „św. Franciszkiem Warszawy” czy „opiekunem ubogich”. W pamięci wielu osób pozostał jego wizerunek jako świątobliwego kapucyna z piuską i wyciągniętą ręką, proszącego po łacińsku: Pro pauperibus (pol. dla biednych). Wiele czasu spędził na podwarszawskim osiedlu Annopol, gdzie przebywali bezrobotni i bezdomni (w 113 barakach żyło około 11 000 ubogich). Z inicjatywy ojców kapucynów powstała tam duża kuchnia, przygotowująca posiłki dla nich. Wykorzystywał niemal każdą chwilę, aby w różnoraki sposób pomóc najbardziej potrzebującym, stwarzając swoisty system zdobywania niezbędnych środków materialnych. Potrafił nawet oddać potrzebującemu buty, które miał na nogach. Zaskarbił sobie życzliwość właścicieli barów i kawiarń, restauratorów, hotelarzy, sklepikarzy, piekarzy i rzemieślników, którzy go wspierali. Był jedną z najpopularniejszych postaci Warszawy lat 20. i 30. XX wieku. Przyjaźnił się m.in. z o. Fidelisem Chojnackim OFMCap. (również późniejszym błogosławionym), aktorem Teatru Rozmaitości Mieczysławem Frenkielem czy aptekarzem Józefem Urpszą, późniejszym kapłanem, jezuitą oraz zasłużonym na polu charytatywnym.
Dobrze znali go tramwajarze, którzy na podniesienie jego ręki zatrzymywali pojazd w dowolnym miejscu, by mu pomóc w posłudze ubogim, jak również kierowcy i dorożkarze. Pracę społeczną kontynuował po wybuchu II wojny światowej. Z narażeniem życia ukrywał w klasztorze przy ul. Miodowej Żydów oraz ludzi zaangażowanych w ich ratowanie. Wielu braci uczestniczyło w wyrabianiu metryk dla prześladowanych i pomagało dostarczać żywność mieszkańcom warszawskiego getta.
W nocy z 26 na 27 czerwca 1941 został aresztowany przez gestapo razem z ojcem gwardianem Innocentym Hańskim OFMCap. oraz 20 innymi kapucynami klasztoru warszawskiego. W czasie przesłuchań na Pawiaku miał powiedzieć:
Następnie został przewieziony 4 września 1941 do niemieckiego obozu koncentracyjnego w Auschwitz, gdzie otrzymał numer obozowy 20376 oraz oznaczenie „P” (Polen). Uznany za „nieproduktywnego więźnia”, został pobity już przy wysiadaniu z transportu i pogryziony przez esesmańskiego psa. Umieszczono go w obozowym bloku nr 19. Zmarł jak napisano w tzw. Księdze kostnicy 16 października 1941, prawdopodobnie zamordowany w komorze gazowej lub na skutek zastrzyku ze śmiercionośnym fenolem. Według niepotwierdzonej wersji mógł również być wrzucony do rowu i zasypany wapnem palonym. Ciało świątobliwego zakonnika spalono w obozowym krematorium.
Błogosławiona Anna Kokołowicz, męczennica.
Maria Rajmunda od Jezusa i Maryi CSFN, Anna Kokołowicz (Kukołowicz) (ur. 24 sierpnia 1892 w Barwaniszkach (Wileńszczyzna), zm. 1 sierpnia 1943 pod Nowogródkiem) – polska siostra zakonna ze Zgromadzenia Najświętszej Rodziny z Nazaretu, błogosławiona Kościoła katolickiego.
1 listopada 1918 r. wstąpiła do zgromadzenia. Ukończyła nowicjat w Grodnie składając śluby wieczyste. W 1934 r. przyjechała do Nowogródka. Nie zdobywszy wykształcenia, zajmowała się sprzątaniem, praniem, pracą w kuchni, ogrodzie, pomagała w gospodarstwie i prowadziła bufet.
Pierwsze represje spotkały siostrę ze strony sowieckiego okupanta zaraz po wybuchu II wojny światowej. Po wkroczeniu niemców oddała życie za mieszkańców miasta i została rozstrzelana razem z 10 innymi siostrami zakonnymi.
Została beatyfikowana przez papieża Jana Pawła II 5 marca 2000 r. w grupie 11 męczennic z Nowogródka.
Błogosławiony Antoni Beszta-Borowski, męczennik.
Uczył się w Surażu i w Białymstoku, potem studiował w Seminarium Duchownym w Wilnie, gdzie 17 sierpnia 1904 przyjął święcenia kapłańskie. Pracę duszpasterską rozpoczął w Wilnie w kościele św. Rafała, następnie pracował w Surwiliszkach, Kuźnicy i Prużanie. Od 1920 roku był duszpasterzem w Bielsku Podlaskim pełniąc obowiązki proboszcza i dziekana bielskiego (od 1927 roku).
Po wybuchu II wojny światowej bp. Kazimierz Bukraba mianował Antoniego Besztę-Borowskiego Wikariuszem Generalnym Diecezji Pińskiej.
15 lipca 1943 został aresztowany przez niemców i tego samego dnia rozstrzelany w lesie w pobliżu Bielska Podlaskiego wraz z 49 innymi osobami. Uprzednio był przestrzegany przed mającym nastąpić aresztowaniem, ale nie chciał opuścić swoich parafian.
13 czerwca 1999 został beatyfikowany przez Jana Pawła II wraz z grupą polskich męczenników II wojny światowej.
Błogosławiony Antoni Leszczewicz, męczennik.
Był synem Jana i Karoliny Sadowskiej. W 1909 wstąpił do seminarium duchownego w Petersburgu. Święcenia kapłańskie przyjął 13 kwietnia 1914. Był wikariuszem, nauczycielem religii i łaciny oraz proboszczem w Irkucku, Czycie i Harbinie. Pod koniec 1937 wyjechał do Japonii, a na początku 1938 był w Rzymie. W 1939 wstąpił do nowicjatu Zgromadzenia Księży Marianów w Drui i Skórcu. W nowicjacie obchodził 25-lecie kapłaństwa, a 13 czerwca 1939 złożył śluby zakonne. Ponownie wyjechał do Drui, by zająć się duszpasterstwem w tamtejszej parafii. Już podczas okupacji niemieckiej wraz z późniejszym błogosławionym ks. Jerzym Kaszyrą MIC wyruszył za Dźwinę na misje. Był przełożonym grupy misyjnej i sióstr eucharystek na terenie BSRR w Rosicy k. Dryssy.
Rząd polski uhonorował w 1934 roku ks. Antoniego Leszczewicza Srebrnym Krzyżem Zasługi, za jego działalność na rzecz biednych.
Po wybuchu II wojny światowej przeżył okupację sowiecką, a po 1941 znalazł się na terenach przejętych przez niemców. Dnia 17 lutego 1943 został żywcem spalony przez niemców w stajni w Rosicy, wraz z grupą wiernych. Ks. Leszczewicz nie opuścił swoich wiernych, pomimo że był ostrzeżony o pacyfikacji.
Został beatyfikowany przez papieża Jana Pawła II 13 czerwca 1999 wraz z grupą 108 błogosławionych polskich męczenników okresu II wojny światowej.
+
Błogosławiony Antoni Julian Nowowiejski, męczennik.
Syn Antoniego i Marianny z Sutkowskich. Ukończył gimnazjum w Radomiu i Seminarium Duchowne w Płocku. Naukę kontynuował w Cesarskiej Rzymskokatolickiej Akademii Duchownej w Petersburgu. Święcenia kapłańskie przyjął 10 lipca 1881 z rąk biskupa Aleksandra Gintowta-Dziewałtowskiego. Był profesorem i rektorem Seminarium Duchownego w Płocku, otrzymał godność kanonika płockiego, pełnił funkcję wikariusza generalnego diecezji. W latach 1903–1908 był prepozytem płockiej kapituły katedralnej.
12 czerwca 1908 został mianowany biskupem diecezjalnym diecezji płockiej. 6 grudnia otrzymał sakrę biskupią w Petersburgu z rąk arcybiskupa Apolinarego Wnukowskiego, a ingres do katedry w Płocku odbył 10 stycznia 1909. Od 1918 do 1919 był pierwszym w historii sekretarzem generalnym Episkopatu Polski. 25 listopada 1930 został promowany przez papieża Piusa XI na arcybiskupa ad personam ze stolicą tytularną Silyum.
Jako zwierzchnik diecezji płockiej dokonał reformy administracyjnej, wiele uwagi poświęcał szkolnictwu katolickiemu (powołał do życia Niższe Seminarium Duchowne Diecezji Płockiej), w okresie I wojny światowej angażował się w działalność charytatywną. Dwukrotnie przeprowadził synod diecezjalny (1927, 1938) i zainicjował diecezjalną Akcję Katolicką.
Był autorem prac z zakresu historii, liturgii, komparatystyki kościelnej. Zajmował się m.in. dziejami Płocka. Ogłosił publikację Wykład liturgii Kościoła katolickiego.
W 1940 został aresztowany (wraz z bp. Leonem Wetmańskim) przez niemców, był internowany w Słupnie k. Płocka, następnie więziony w piwnicy budynku obecnego ratusza w Płocku, a później w niemieckim obozie koncentracyjnym w Działdowie, gdzie zmarł (prawdopodobnie z wycieńczenia). Przypuszcza się, że śmierć poniósł 28 maja 1941. Nie ustalono miejsca jego pochówku.
13 czerwca 1999 w Warszawie Jan Paweł II ogłosił go błogosławionym w grupie 108 błogosławionych męczenników.
+